Hebt u zich weleens afgevraagd hoe het is om zonder werk te zitten.? Plotseling zegt de werkgever: Je bent teveel. U wordt bedankt. U kunt wel gaan. Veel mensen overkomt het tegenwoordig. Aan de ene kant komt er steeds minder werk en zijn er meer Nederlanders. Aan de andere kant probeert de regering , door middel van dure subsidies, de oudere werknemer weer op gang te helpen. Kosten noch moeite worden gespaard.
We moeten wel aan het werk. Het dagelijks leven is duur geworden. De economie is in onbalans, de vaste kosten stijgen, de verkoopprijzen van woningen zijn gedaald, de hypotheek kan niet meer opgebracht worden en de kosten voor zorg zijn de laatste jaren enorm gestegen.
En dan kom je op straat te staan… En dan…? Ja je leefwereld staat op de kop. Je moet presteren, want werken is een verplichte manier om niet kopje onder te gaan. Het water staat soms tot onze lippen. Stel nou eens dat werken niet de voorwaarde om te leven is?
De Nederlandse overheid gaat er voor zorgen dat iedere Nederlander een basisinkomen ontvangt. Een maandelijkse bijdrage, zonder dat je er voor moet werken? Van deze bijdrage kun je het eten betalen en heb je een dak boven het hoofd. De kinderen krijgen voldoende onderwijs en er wordt gezorgd voor je zorgbehoefte.
Ik hoor u denken: niet werken en toch geld? “Als het zo eenvoudig gaat, dan gaat niemand meer aan de slag”. Vijfentwintig jaar geleden is in Canada geëxperimenteerd met de invoering van een Onvoorwaardelijk Basisinkomen voor iedereen. En wat kwam er uit? Nagenoeg iedereen ging aan het werk. Zelfs de mensen die eerder geen werk hadden, gingen een aantal dagen per week aan de slag. Een categorie Canadezen bleef volledig werken en vulden hun vrijheid in deeltijd. Men constateerde nog meer opvallende zaken. Een grotere groep ging zich bezighouden met vrijwilligerswerk en mantelzorg. De zorg voor de naaste werd opeens veel belangrijker. Ook lieten mensen zich plotseling meer van de creatieve en artistieke kant zien. Het mes sneed dus duidelijk aan meerdere kanten. Er werd nog meer winst geboekt. De roep om zorg daalde met ongeveer 15%. Blijkbaar zaten de deelnemers lekker in hun vel.
De resultaten van het onderzoek werden in een hele grote politieke en ambtelijke lade gestopt. Na 20 jaar kwamen de conclusies per ongeluk weer boven water. In Zwitserland wordt hard nagedacht over het houden van een referendum. Ook dat land ziet een Basisinkomen wel zitten.
In de toekomst komt er steeds minder werk en komen er meer mensen. De Nederlandse overheid zou zich dit eens moeten gaan beseffen. Het betreft een andere manier van denken. Nu stopt men miljarden euro’s in werkgelegenheidstrajecten en gecreëerde werkprojecten.
Waarom gaat de politiek niet met het basiskomenidee aan de haal? Het is namelijk liberaal en sociaal tegelijk… Dat heeft met macht te maken. De liberalen vinden werken de manier om te leven en de socialisten gaan liever de lonen verhogen. Macht is een machtig wapen.
Als we alle subsidies, fondsen en banksteun nu eens gaan inzetten voor het scheppen van een onvoorwaardelijk basisinkomen. We laten de kinderbijslagen, het AOW van Drees en de uitkeringen voor wat het is. We schuiven het geld in één potje. De werkers betalen de helft aan de belastingdienst en iedereen in Nederland ontvangt maandelijks net voldoende geld om te wonen en te eten. De kinderen ontvangen onderwijs en de overheid regelt een goed zorgstelsel.
Is het een Utopie? Welnee. Het is realisme. En iedereen is blij. Is het communistisch gedacht? Helemaal niet. Iedereen krijgt de mogelijkheid om veel geld te verdienen. Wil je in een groot huis. Wil je een verzameling goud kopen, wil je miljonair zijn. Het mag en het kan. Maar iedereen heeft recht op een Onvoorwaardelijk Basisinkomen.
“Met zijn allen op weg naar meer gelijkwaardigheid”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten